Het zit er op! Inmiddels is het alweer 5 maanden en 3 dagen geleden dat ik vertrok uit Nederland, en morgen vliegen we weer terug. Een gek gevoel, na zoveel meegemaakt te hebben, en op zoveel verschillende plekken geweest te zijn. We kijken er allebei op terug als een geweldige tijd. Maar, na zo lang van huis, kijk ik er ook wel echt naar uit om weer terug te komen! De laatste weekjes hebben we niet stilgezeten.. Hoe dichterbij onze terugvlucht kwam, hoe meer we nog wilden zien en doen. Hier nog een kort verslagje van wat er is gebeurd sinds mijn vorige blog.

Vanuit Bangkok zijn we met een bus richting Cambodja gereden, naar Siem Reap. Van Thailand naar Cambodia was wel een enorme overgang. De armoede is er enorm. De snelweg tussen de twee belangrijkste steden van Cambodia, Siem Reap en Phnom Penh, is letterlijk eenbaans. Als er een tegenligger kwam moest onze bus de berm in. We zijn maar kort in het land gebleven. Twee dagen lang hebben we rondgekoken in Angkor Wat, het grootste tempelcomplex ter wereld in Siem Reap, toen zijn we doorgereisd naar Phnom Penh, de hoofdstad. Daar zijn we naar S-21 geweest, een schoolgebouw wat door de Khmer Rouge is gebruikt als gevangenis en waar duizenden mensen zijn gemarteld en vermoord. Het was echt een griezelige plek. Natuurlijk weet je er al best wat vanaf, en heb je er op school over geleerd, maar om echt op zo’n plek rond te lopen, daar krijg je wel kippenvel van. Naar.

Vanuit Phnom Penh zijn we na twee daagjes doorgereisd naar Saigon, in Zuid-Vietnam. Saigon was een leuke stad, ondanks dat er meer dan 7,5 miljoen mensen wonen. We voelden ons er meteen op ons gemak. Toen we aankwamen zijn we eerst ergens een kopje koffie gaan drinken, en kwamen erachter dat Vietnamese koffie heel bijzonder en lekker is. Je krijgt een kopje met een klein filtertje erbovenop, en een kannetje met heet water. Een beetje geduld moet je wel hebben, het duurt ontzettend lang voordat het water er doorheen is, maar dan heb je een enorm sterke, dike, nootachtige koffie, heerlijk! Wat ook een aangename verassing was, is dat het in Vietnam (en in Cambodja ook al) stikt van de stokbroden, die de Fransen hier hebben achtergelaten. Het was lang geleden dat we brood hadden gegeten omdat ze overal alleen maar witte slappe toast hadden. In Saigon zijn we ook naar het War-reminants museum geweest. Om alles even op te halen voor dat we het land door gingen reizen. Het was een mooi museum, met veel tekst, duidelijke uitleg en heel veel groot afgedrukte foto’s. Na het museum duurde het echt even voor dat we weer tegen elkaar konden praten.. Het is echt onvoorstelbaar wat er in die oorlog gebeurd is, en dat het pas zo kort geleden is.

Onderweg naar het noorden was Mui Ne onze eerste stop. We hadden een heel relaxt resort gevonden voor een spotprijsje, met zwembad en mooi strand. Een snelle duik in zee na aankomst verklaarde de aanwezigheid van het zwembad. Het stikte er van de kwallen, die naar kunnen prikken.. Mui Ne is bekend om de vele verschillende zandduinen die je er hebt. Witte, gele en rode. Erg anders dan hoe wij ze in Nederland hebben, het leek meer een soort woestijn. Het gekleurde zand levert een bijzonder interressant landschap op.

Na de hete kust zijn we verkoeling gaan zoeken in de heuvels van het binnenland van Vietnam, de ‘Central Highlands’. We begonnen in Dalat, een toeristisch, europees ogend stadje. De omgeving was mooi, maar zoals we al van mensen hadden gehoord was het een beetje Disney-achtig op sommige plekken. Een waterval vinden ze namelijk niet interressant genoeg als er niet ook nog honderd fonteinen omheen staan, en gekleud licht, en echte Vietnamese cowboys en paarden in mooie pakjes.. Een beetje zonde. In Dalat kwamen we in contact met easyriders. Dat zijn Vietnamese gidsen die motortours maken door de Central Highlands. Daar hadden we veel hele goede verhalen over gehoord, maar in eerste instantie vonden we het iets te duur. Uiteindelijk kwamen we in contact met Mr. Peter, een gids waarmee het meteen supergoed klikte. Het leek ons allebei eigenlijk te gaaf, en we besloten dat we eeuwig spijt zouden hebben als we het niet zouden doen. Bovendien konden we met hem ook een prima deal maken qua prijs. Luca ging dan bij hem achterop, en ik reed zelf. In 5 dagen zouden we van Dalat naar Hoi An toeren met al onze spullen. Het was echt geweldig. Dagenlang kwamen we geen andere toeristen tegen, en waren we op de mooiste, droomachtige plekken. Het was echt een heerlijk gevoel. En ‘s avonds was het altijd lachen met mr. Peter. (zo noemde hij zichzelf) Hij was echt een beetje gek, op een leuke manier. In die 5 dagen heeft hij ons het ‘echte’ Vietnam laten zien, en Vietnamees gegeten op de goede manier. Vooral de verse springrolls waren een favoriet bij ons. Je kiest uit wat je er in stopt en rolt het op in rijspapier.. Hmmm!

Hoi An was heel anders dan de meeste stadjes. Het is gespaard gebleven in de oorlog, en daarom is het centrum nog heel oud en authentiek. Bijna alle huizen en gebouwen in het centrum zijn monumenten. Het schijnt enorm toeristisch te zijn in het hoogseizoen. Toen wij er waren was het echter heel erg rustig, blijkbaar hadden we dus veel geluk gehad. In Hoi An zijn meer dan 500 kleding- en schoenmakers, dus we konden er niet omheen om iets te laten maken. Luca heeft een jurkje op maat laten maken en ik twee blousjes, en ik heb ook nog mijn eigen schoenen ontworpen. Dat was wel heel leuk om te doen.

Een prachtig stukje met de trein bracht ons in Dong Ha, in het midden van Vietnam. Hier is de zogeheten Demilitarized Zone, ofwel DMZ, wat vroeger de bufferzone was tussen Noord- en Zuid-Vietnam. Het meest bijzondere wat we daar hebben gezien waren de Vinh Moc tunnels. Dat is een tunnelcomplex van drie verdiepingen, 30 meter onder de grond. Het kostte twee jaar om de tunnels met de hand te graven en vijf jaar lang hebben er ongeveer 1000 mensen gewoond. Erg indrukwekkend om te zien. Alleen jammer dat de tunnels waren ontworpen voor Vietnamezen, en Luca en ik zijn allebei vrij lang, wat het best vermoeiend maakte om er lang in rond te lopen.

Van Dong Ha zijn we weer met de trein doorgereisd naar NinhBinh. Het was een lange rit, 12 uur, maar onvergetelijk mooi. We hadden overwogen om ‘s nachts te reizen maar zijn achteraf erg blij dat we het bij daglicht hebben gedaan. Het spoor leidde ons langs de kust, met oneindig veel verlaten strandjes, over en door de heuvels bekleed met uitgestrekte jungles, langs rivieren, rijstvelden… Elke minuut was het landschap weer anders, en overal even mooi. In de omgeving van NinhBinh zette dit zich voort, en hebben we het met de fiets van iets dichterbij bewonderd. Na NinhBinh zijn we naar Halong Bay doorgereisd. De grootste toeristische attractie van Vietnam. Meer dan 300 kleine en grotere eilanden liggen hier dicht op elkaar voor de kust en maken het een sprookjesachtig landschap. We kwamen er rond 12 uur aan, en om half 1 zaten we op een boot voor een driedaagse tocht. Het was de eerste de beste tour die we aangeboden kregen, en geheel tegen de principes in hebben we het gewoon gedaan. Lekker impulief, maar het voelde gewoon goed en het was ook een enorm succes. We zaten op een superdeluxe houten boot, waar we een prachtige kamer hadden, en onze bootgenoten waren stuk voor stuk leuke mensen. We sliepen 1 nacht op de boot en 1 nacht op een eiland. Onderweg genoten we van een onvergetelijk uitzicht en bezochten we mooie grotten en zwommen we op idyllische plekjes. Een hele goede manier om onze reis toch een beetje af te sluiten.

Vandaag zijn we nog 1 dagje in Hanoi, waarvanuit we morgen dus terug vliegen. Maar we hadden van tevoren afgesproken om niet meer geforceerd allerlei dingen te gaan bekijken hier, maar er gewoon een lekker rustig dagje van te maken zodat we morgen relaxt het vliegtuig in klimmen voor een lange terugreis.

Ik vind het enorm spannend om weer naar huis te gaan, en iedereen iedereen weer te zien.. Het voelt echt onwerkelijk, maar ik heb er wel zin in.

Heel veel liefs, en tot snel allemaal! Bedankt voor alle leuke reacties op mijn blogs en foto’s. Het was leuk om mijn verhalen met jullie te kunnen delen.

Rens