Hallo daar!

Hoogste tijd om weer eens een blogje te schrijven! Allereerst wil ik iedereen die iets aan ons project op het schooltje in Nepal heeft bijgedragen ontzettend bedanken. Zoals op de foto's (die ik zonder commentaar al eerder heb geupload) te zien, is het allemaal heel erg mooi geworden, nog mooier dan we ons vantevoren voor konden stellen. En zonder jullie was dat allemaal nooit mogelijk geweest.

Inmiddels ben ik alweer bijna een maand in Thailand, en ben ik er ook alweer bijna weg! Op 9 april landden we 's avonds in Bangkok. Eenmaal in het centrum aangekomen gingen we opzoek naar een hotelletje waar we al iets over hadden gehoord. We wisten al vantevoren dat er veel vrienden op dat moment ook in Thailand waren. Marloes bleek dan ook in hetzelfde hotel te zitten, Kalpana, die we van het vrijwilligerswerk in Nepal kenden zat ook in Bangkok, Emma kwam de volgende dag aan, en Ruben, het vriendje van Luca, kwam ook nog voor een paar weken langs. Gezellige boel dus! Een paar dagen na onze aankomst begon het Songkran festival, waarop nieuwjaar wordt gevierd. Omdat we nu in de heetste periode van het jaar zitten, is het eigenlijk een groot watergevecht. Overal op straat kon je waterpistolen kopen, en de hele stad veranderde in één enorm watergevecht. Hoe groter de hoeveelheid water, en hoe lager de temperatuur, hoe beter je bewapend was. Ook zijn er mensen (meestal Thai) die een soort klei op je smeren om je te zegenen. Het was Bizar om mee te maken, maar ook wel vermoeiend soms. Het was onmogelijk om 2 stappen buiten je hotel te zetten zonder compleet doorweekt te raken.

Na het festival zijn we richting het zuiden vertrokken, naar Koh Phangan. Met heel veel moeite heb ik een fiets weten te huren in Bangkok, en meegenomen in de bus en op de boot. Mijn plan was namelijk om na een paar dagen op het eiland, vanaf het vasteland naar het noorden te gaan fietsen. Ik was wel toe aan een uitdaging en voor Luca en Ruben was het natuurlijk ook leuk om even met zn tweeen te zijn. Op de dag dat we aankwamen op Koh Phangan was er een full-moon party. Dat is een heel groot strandfeest (wat ooit heel klein begonnen is) en de hele nacht door gaat. Er was veel verschillende muziek, en veel vuurshows. Bijzonder om een keer mee te maken, en het was leuk om er met zoveel bekenden te zijn natuurlijk! Mijn overige dagen op Koh Pangan waren niet helemaal zoals ik het voor me had gezien. Op een rustig verkenningstochtje met mijn fiets over het eiland heb ik een kleine buikschuiver gemaakt op een onverharde weg. Niet echt een aanrader! Mijn fiets was gelukkig nog heel, maar ik niet. Uiteindelijk ben ik met een taxi (die me enorm heeft afgezet, maar ik kon niks) naar het ziekenhuis gereden, waar ik heel goed geholpen ben. Het waren gelukkig alleen schaafwonden, maar wel veel. Een paar dagen lang kon ik dus niet zo veel, en de zee kon ik al helemaal niet in. Een beetje balen dus. Toen het eindelijk een beetje beter ging, heb ik meteen een boot gepakt naar het vasteland en ben in gaan fietsen.

Het klimaat was in deze tijd van het jaar niet ideaal om te fietsen, erg heet, en enorm vochtig. In het begin moest ik er wel erg aan wennen. Het is een beetje alsof je in Burgers' Bush gaat fietsen, maar dan ook nog met een brandende zon boven je, haha. Vaak begon ik daarom maar vroeg, tussen zes en zeven. Vanaf ongeveer half twaalf was het in de zon echt niet meer uit te houden, dus dan stopte ik ergens voor lunch. Vervolgens was het pas vanaf een uur of drie weer mogelijk om je in de zon te wagen, om nog een paar uurtjes door te fietsen. Het was wel heel leuk om bij kleine eettentjes te stoppen. Ze hebben er heerlijke dingen, en vonden het maar al te interessant dat ik daar langs kwam. Vaak kreeg ik dan ook nog een colaatje van ze, of een stuk fruit, of gebakken banaantjes, enzovoort. Er zijn genoeg plekken in Thailand waar echt nooit een toerist komt, blijkt dan. Een paar dagen ben ik langs de kust omhoog gefietst. Op mooie rustige wegen, soms onverharde wegen. Soms langs het strand, soms door de jungle. Aan de rechterkant kijk je uit op de zee en eilanden, links de heuvels van Myanmar. Ook heb ik een stukje met de trein gedaan op een dag dat het hard regende.

Vervolgens ben ik door Ratchaburi en Kanchanaburi gefietst. Twee plekken waar het een en ander te zien zou zijn. Ratchaburi staat bekend om de vele grotten in de kalkrotsen. Toen ik daar aankwam was het wel even lastig. Er was niet één westerling in de hele stad, nergens een bord waar iets in het Engels op stond, overal alleen Thaise tekens. Ook verstond niemand een woord engels. Het duurde lang voordat ik een slaapplek had gevonden, en nog langer voordat ik wat informatie over die grotten bij elkaar had. Uiteindelijk vond ik een soort touristenbureau, waar volgens mij nog nooit een toerist was geweest, waar ze me wel heel graag hielpen met de paar woorden engels die ze spraken. Uiteindelijk heb ik twee grotten bezocht. Een ‘gewone' kalksteengrot. Ik moest er wel een kaartje voor kopen maar er was niemand anders binnen, best spannend. Ze hadden de grot mooi verlicht en er was wel een soort route die je kon lopen. 's Avonds ben ik naar de ‘100 milion bats cave' geweest. Daar had ik op televisie wel eens wat over gezien, dus ik verwachtte dat het daar wel drukker zou zijn, maar op een paar Thaise toeristen na was ik weer de enige. Het is een kleine heuvel met bovenop een tempeltje. De grot zelf is niet heel groot, en niet verlicht. Het bijzondere is dus dat deze grot het huis is van letterlijk miljoenen vleermuizen. En op de grond nog meer kakkerlakken, die leven van de uitwerpselen van deze vleermuizen. Zodra het begint te schemeren kijk je vanaf beneden naar de heuvel, en komen al die miljoenen vleermuizen tegelijkertijd de grot uit vliegen, elke avond. Ze vliegen uit om op zoek te gaan naar voedsel. Ze verspreiden zich echter niet meteen, maar vliegen in een lange stroom naar buiten. Als een soort grote rookpluim. Het is ongelooflijk om te zien, en het duurt uren voor ze allemaal naar buiten zijn. Tegen die tijd is het al pikdonker en zie je niks meer. Echt onbeschrijflijk.

Vanaf Ratchaburi ben ik door het binnenland naar Kanchanaburi gefietst. Een prachtige tocht, je ziet het landschap langzaam heuvelachtig worden en in Kanchanaburi zit je er middenin. Kanchanaburi is beroemd om de ‘Death Railway'. De spoorlijn die van Thailand naar Burma loopt. Deze spoorlijn is in de tweede wereldoorlog aangelegd toen beide landen door Japan bezet waren. Voor de bouw ervan hebben de Jappanners veel krijgsgevangenen ingezet als slaven. Die zijn op verschikkelijke manier behandeld en moesten onmogelijk hard werken. In totaal zijn er 100.000 mensen omgekomen bij de bouw van de spoorlijn. Ook hebben er 17.000 Nederlanders aan meegewerkt. Het bergachtige landschap en het klimaat maakten het een helse klus. Er is ook een beroemde film over gemaakt; ‘Brigde over the River Kwai'. In Kanchanaburi is een mooi museum voor gemaakt. Vanaf daar ben langs de oude spoorlijn (waar nauwlijks iets van over is) tot aan de Burmese grens gefietst, de ‘3 pagodas pass', en weer terug. Dit was een prachtig stuk, maar ook wel heftig. De weg stijgt en daalt enorm, en er zitten pittige kimmetjes in. Op internet las ik een verhaal van iemand die dezelfde tocht had gemaakt en die zei; 'It seperates the men from the mice'. Verder raadde hij het sterk af om het in de hitte van april te doen. Ik zou het ook niet snel iemand aanraden, als je de keuze hebt. Maar ik was blij om te lezen dat het niet onmogelijk was. Uiteindelijk heb ik het zelfs nog in minder tijd gedaan dan ik gepland had. Het was flink afzien, maar het was het zeker waard!

Inmiddels ben ik weer terug in Bangkok, samen met Luca. Even een paar daagjes bijkomen, en morgen vertrekken we vroeg richting Cambodia. We zijn niet van plan om daar heel lang te blijven, omdat we vanaf vandaag aan onze laatste maand beginnen, en we willen ook nog uitgebreid de tijd nemen voor Vietnam.

Nou, dat was Thailand in vogelvlucht.. Er staan ook weer wat nieuwe fotootjes online.

Veel liefs en tot snel,

Rens