Hallo allemaal!

Er zijn inmiddels al weer een aantal weekjes overheen gegaan, en er is een hoop gebeurd sinds mijn vorige blog. Het belangrijkste is dat we nu hard aan het werk zijn als vrijwilligers op Nava Indradanush Boardingschool. (Nava Indradanush betekent Nieuwe Regenboog) Verder wonen we nu in het appartement en beginnen we langzaam de wegen en stegen te leren kennen in Kathmandu. Tussendoor vermaken we ons met leuke uitstapjes en avonturen.

In de week van mijn eerste blog gingen we voor het eerst kijken bij de school. Het gebouw ziet er erg armoeiig uit. Het is een soort flat (niet gebouwd om als school te dienen) waarvan de school 4 verdiepingen beslaat. Op de begane grond zijn de kleuterklasjes, 1 en 2. Op de eerste verdieping zijn een stuk of 5 klaslokaaltjes. Deze zijn wel redelijk goed onderhouden, de muren zijn mooi gestuukt en geverfd, en er zitten deuren voor de klaslokaaltjes. Op de tweede verdieping woont Rabin Jirel, het schoolhoofd, samen met zijn gezin. Op de derde verdieping zijn weer een stuk of 5 klaslokalen. Hier zijn ze alleen een stuk slechter dan op de eerste verdieping. De muren zijn van opgestapelde bakstenen waar je zo doorheen kijkt, en bij veel lokaaltjes mist een deur, wat niet echt bevorderend werkt tijdens het lesgeven. We begonnen toen met wat klussen. Een kleine tegenvaller was dat er eigenlijk helemaal niet genoeg geld was voor de plannen die we samen met Rabin hadden gemaakt. Uiteindelijk hebben we wel alle schoolborden opnieuw geverfd, wat zeker nodig was en waar we ook al flink wat tijd voor nodig hadden.

Toen we de week daarop weer op school kwamen was het een totaal ander gezicht; het gebouw wat ons eerst zo afschrikte, was nu gevuld met 240 rondrennende kinderen in vrolijke, groene uniformpjes. Die week hebben we vanuit de schoolbankjes toegekeken. Het gaat er allemaal erg anders aan toe dan we gewend waren van onze eigen schooltijd. Maar daar kwamen we eigenlijk pas echt achter toen we na de eerste week zelf voor de klas stonden. Op dit moment is er eigenlijk een tekort aan leraren, daarom had het tot nu toe weinig zin om echt bijles te gaan geven zoals het plan was. Er zitten dan namelijk hele klassen zonder leraar voor een bepaald vak. Daarom hebben we besloten om eerst die lessen op te vangen. Dat houdt in; Population (soort aardrijkskunde), Health (biologie en L.O.) en Accounting (economie). Daarnaast geven we dan ook nog Engels lessen. Voor die vakken hebben de kinderen dan wel boeken waaruit we kunnen werken, maar het blijft lastig. We hebben zelf namelijk geen boek, dus die lenen we dan van een van de kinderen. (voor sommige vakken is het wel echt nodig om de stof goed te bestuderen voordat ik het zelf goed begrijp) Zelf hebben ze echter ook lang niet allemaal een boek. En dan is er nog de manier van lesgeven; individueel werken is iets wat ze totaal niet kennen. De leraren hier doen alles klassikaal, ze schrijven de antwoorden zelf op het bord en de kinderen schrijven het over. Met als gevolg dat wanneer je gericht een vraag stelt aan een van de kinderen het even stil is, vervolgens wordt je een beetje scheef aangekeken en beginnen ze met zn allen te roepen 'Sir, please copy paste'. Oftewel, dat je het antwoord voor moet zeggen en dat ze het dan wel netjes in hun schriftje overschrijven. Ook zijn ze aangeleerd om alles wat in het boek staat over te schrijven. Dus de opdracht, de voorbeelden, de vragen, etc. Als je ze aan het werk zet duurt het dus een eeuwigheid voordat ze op het punt komen waar ze daadwerkelijk na moeten gaan denken. En dat is dan ook het moment dat ze allemaal beginnen te roepen dat ze het niet snappen. En het vermoeiendste is nog dat het natuurlijk allemaal pubertjes zijn. Een Nepalese groep pubers verschilt niet veel van een Nederlandse groep pubers. Kortom, het is een uitdaging. Maar de voldoening is wel groot wanneer we bijvoorbeeld een spelletje hebben bedacht voor de Engels les wat goed aanslaat. Of wanneer je door hebt dat ze een moeilijk onderwerp eindelijk onder de knie hebben. Stuk voor stuk zijn het allemaal hele lieve kinderen.

Ons appartement bevalt erg goed. We hebben alles wat we nodig hebben. Een keukentje waar we doordeweeks altijd zelf koken. Vier ruime slaapkamers, twee badkamers. Zelfs een televisie waarop we, indien het stroomschema gunstig is, een filmpje op kunnen kijken. En niet te vergeten een enorm balkon, waarop het zonnetje overdag steeds lekkerder begint te schijnen. Op dit moment is er ongeveer 12 uur per dag géén elektriciteit, wat deze maand nog op zal lopen tot 18 uur per dag. Wel is er een vast schema voor waarneer de powercuts precies zijn. We wonen er nu in principe met zn 4en, Luca, Kalpana, Gill en ik. Gill heeft andere werktijden dan ons (3), die begint later op de dag, en is ook pas later klaar. Meestal eten we daarom met zn drieen. In het weekend komen de mensen van andere werkplekken bij ons logeren. De vrijwilligers die dichtbij zitten komen elk weekend, de mensen die verder weg zitten komen minder vaak. Het is wel leuk om die dan in ons huisje te ontvangen. Vorig weekend zijn we met een groepje gaan mountainbiken. Dat was een groot succes. De fietsen waren niet allemaal van de beste kwaliteit. Jeroen had na 15 minuten twee lekke banden, en ik had er op de terugweg ook nog twee. Desondanks was het een hele leuke tocht. Een moment zal ik nooit vergeten. We waren aan het afdalen, aan de linkerkant keek je omlaag het dal in, waar de schemer viel over de heuvels. Hele hellingen vol met landbouwterrasjes. Het zit er prachtig uit met strijklicht. Het pad is smal en aan weerszijden begroeid met hoog gras. Aan de rechterkant was een hoge rotswand. Ik had een behoorlijke snelheid. Ineens springen een stuk of 5 apen vanaf de rotsen half over me heen. Vlak voor mijn fiets landen ze op de grond en rennen weg naar de linkerkant van het pad. Wat gaf dat een kick zeg! Wauw!

Donderdagavond hadden we Sunita uitgenodigd. (Sunita is Nepalees en werkt voor Cross Borders) Ze zou ons leren om Dhal Baat te maken, een typisch Nepalees gerecht wat mensen hier soms drie keer per dag eten. Dhal is linzensoep, Baat is rijst. Eigenlijk is het dus heel simpel, maar het wordt altijd wel uitbereid met andere curry's, vlees, salade, etc. Sunita had en enorme paddestoel meegenomen waar we een heerlijke curry van hadden gemaakt. Ik had nog nooit zo'n grote paddestoel gezien, en heb daarom ook geen idee wat het was. Misschien kom ik er nog een keer achter. Uiteindelijk hadden we er allemaal verschillende dingen bij gemaakt en het was werkelijk verukkelijk. Ik ga zeker proberen om dat recept te onthouden! Toen het eten klaar was, en alle pannetjes netjes in een rijtje op het aanrecht stonden, moest er eerst nog een klein ritueel uitgevoerd worden. Sunita schepte van elk pannetje een kleine hoeveelheid op en legde dat op het fornuis neer. Als een offer, omdat het de eerste keer was dat ze daar kookte. We vonden het wel een grappige gewoonte.

Komend weekend hebben we een excursie naar Barabise, aan de Tibetaanse grens. Daar hebben we dan een evaluatie over de ervaringen tot nu toe. Ook gaan we daar raften, en is er de op een na hoogste bungeejump van de wereld.. Ik heb weer een paar foto's geupload. Volgende keer weer meer verhalen. Ik vind het leuk om jullie mailtjes en reacties te lezen!

Liefs,

Rens